Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

ΔΥΟ ΨΕΜΜΑΤΑ


STIXOI


Αν καμμια φορά βρεθούμε
δε θα πούμε ούτε γεια
Μες το πλήθος θα χαθούμε
Μ'ένα δάκρυ στη ματιά

Και αν φωνάξω τ'ονομά σου
θα κοιτάξεις στα κλεφτά
και θα κάνεις για φαντάσου
πως δεν με θυμάσαι πια...

Ρεφρέν
Και αν ρωτήσεις πως περνάω
θα σου πω δυο ψέμματα
Ένα πως δεν σ'αγαπάω, και ένα πως σε ξέχασα...

Αν καμμιά φορά βρεθούμε
η ανάσα θα κοπεί
ούτε λέξη δεν θα πούμε
μα θα τα'χουμε όλα πει

Και αν φωνάξω τ'ονομά σου
θα κοιτάξεις στα κλεφτά
και θα κάνεις για φαντάσου
πως δεν με θυμάσαι πια...

Και αν ρωτήσεις πως περνάω...


Στίχοι: Βασίλης Γιαννόπουλος
Μουσική: Αντώνης Βαρδής
Πρώτη εκτέλεση: Αντώνης Ρέμος




STORY

Πέντε μήνες είχαν περάσει απο τον χωρισμό του Νίκου και της Μαρίας. Ο τελευταίος τους καυγάς έδειχνε να είναι και το οριστικό βήμα για τον χωρισμό. Δυο χρόνια όμως δεν σβήνονται έτσι εύκολα και ο Νίκος που ήταν και εκείνος που ξεκίνησε τον καυγά δεν μπορούσε να αποδεχτεί εύκολα τα πράγματα αλλά δεν ήταν αποφασισμένος να κάνει κάτι, ήταν πολύ εγωϊστής για να ζητήσει συγνώμη. Η Μαρία, όχι οτι ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση αλλά ο θυμός της ήταν τέτοιος που την έκανε πολύ σκληρή και αποφασισμένη να προχωρήσει και να τον διαγράψει οριστικά. Τίποτε δεν άλλαζε για εκείνη...

Ένα Απόγευμα λοιπόν που ο Νίκος είχε βγει να ξεσκάσει και να ξεχαστεί κάνοντας μια βόλτα στον Πειραιά, περπατώντας στην Σωτήρος η οποία ήταν γεμάτη απο κόσμο, του φάνηκε πως την είδε........... Ναι! Αυτή ήταν! Εκείνη, μόλις τον είδε, σαν να μην συμβαίνει τίποτα συνέχισε και χάθηκε στο πλήθος. Αυτός άρχισε να φωνάζει τ'ονομά της και να την ψάχνει... Κάποια στιγμή όμως κατάλαβε πως ήταν μάταιο. -Μήπως τελικά ήταν ιδέα μου; Σκέφτηκε. Πριν προλάβει όμως να ολοκληρώσει την σκέψη του ένιωσε ένα άγγιγμα στην ώμο του, ήταν εκείνη...

-Τι κάνεις; Μου φάνηκε πως σε είδα πριν αλλα σ'έχασα...
-Και γω το ίδιο έπαθα
-Πως περνάς, πάει καιρός απ'την τελευταία φορά που μιλήσαμε..
-Ναι. Μια χαρά, τελειώνω με την σχολή, βρήκα και δουλειά, είμαι σε μία απο τις καλύτερες φάσεις μου... Εσύ;
-Και γω, όλα καλά, φεύγω την άλλη βδομάδα για Λονδίνο για το μεταπτυχιακό μου, μπορεί και να εγκατασταθώ μόνιμα αν τα πράγματα είναι εϋνοικά και βρώ μια δουλειά εκεί...
-Μπράβο, χαίρομαι που είσαι καλά
-Και γω, να προσέχεις τον εαυτό σου, να είσαι ευτιχισμένος... γεια
-Γειά.
Καθώς πήγε να φύγει την ξαναφώναξε:
-Μαρία...
-Τι;
-Τίποτα, τίποτα...

Έκατσε τουλάχιστον μισή ώρα και σκεφτόταν όλα αυτά που ήθελε, αλλα δεν μπορούσε να πει. Έκρυψε οτι μόνο εκείνη θα τον έκανε ευτιχισμένο, οτι την αγαπούσε, οτι την σκεφτόταν κάθε μέρα απο τότε που χωρίσανε! Ο εγωϊσμός του είχε νικήσει και μπορεί να μην την ξανάβλεπε ποτέ...

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Template by:
Free Blog Templates